Ako se zna da se za osnovni postulat u stvaranju građanske države smatra da bi država kao institucija trebalo da bude ograničena u njenoj moći i dominaciji nad njenim delovima i podsistemskim sferama, odnosno da pitanje stepena prava i slobode njenih građana mora sve manje da bude zavisno od njene unitarne jurisdikcije nad njima – jer se samo u tom slučaju prevazilazi društvena pozicija po kojoj građani nisu podanici, onda je sigurno da pitanje stvarne decentralizacije Srbije predstavlja neizbežan korak u stvaranju političkog društva i, time, sprovođenju evropskih standarda.
Praktična eksplikacija decentralizacije vidi se u regionalizaciji, svakako, jer se njome omogućuje poboljšanje društvene prakse u najmanje dva aspekta: kroz (a) institucionalno povećavanje individualnih i kolektivnih prava, obaveza i odgovornosti građana, kao i (b) stvaranje boljih organizacionih formi za isticanje onih resursnih prednosti i kapaciteta koji su u vidokrugu i interesu građana koji u tim regionima žive i rade.
Međutim, od ustavne implementacije osnovnih navedenih aspekata nije ni moglo biti reči ako se zna da su ondašnje dve-tri partije (DSS-NS i SRS) sa najdominantnijim centralističkim pristupom uređenju srpskog društva bitno saodredile fizionomiju Ustava donetog 30. 09. 2006. godine posle veoma diskutabilne procedure.
